De oorsprong van Pasen

De oorsprong van Pasen - Een Christelijke herdenking
De oorsprong van Pasen, een feest dat verbonden is aan de herdenking van de opstanding van Jezus Christus, is feitelijk gebaseerd op een heidense viering uit de oudheid. Christenen herdenken op deze dag het hoogtepunt van hun geloof, maar net zoals zo veel andere "Christelijke feestdagen" is Pasen steeds commerciëler geworden en vermengd met seculiere tradities zoals de Paashaas, Paasoptochten en de zoektocht naar paaseieren. Hoe heeft deze ontwikkeling plaatsgevonden?

De oorsprong van Pasen - De heidense wortels
Pasen vindt zijn oorsprong in de oudheid, niet lang na de wereldwijde zondvloed die in Genesis 6-9 van de Bijbel wordt beschreven. Nimrod, een kleinzoon van Noach, had zich afgekeerd van de God van zijn grootvader en was een tiranniek heerser geworden. Volgens het Bijbelse verslag stichtte Nimrod toen hij koning was Babel, Nineve, Assur, Kalach en andere steden, die allemaal bekend staan vanwege hun boosaardige en perverse leefstijlen. Na zijn dood werd Nimrod door zijn vrouw, koningin Semiramis, aanbeden als de zonnegod, of de "gever van leven". Later zou men hem Baäl noemen. Mensen die de door Semiramis geschapen godsdienst volgden, werden Baäl-aanbidders genoemd. Zij werden in verband gebracht met afgoderij, de aanbidding van demonen, mensenoffers en andere boosaardige praktijken.

De buitenechtelijke zoon van Semiramis, Tammuz, was betrokken bij de oorsprong van Pasen. Op de een of andere manier overtuigde Semiramis de mensen ervan dat Tammuz feitelijk de wedergeboren Nimrod was. Omdat mensen al sinds het begin der tijden (zie Geneisis 3:15) op hun beloofde redder zaten te wachten, werden zij er door Semiramis van overtuigd dat Tammuz die redder was, en zelfs dat hij op bovennatuurlijke wijze was verwekt. Het duurde niet lang voordat de mensen niet alleen Tammuz (oftewel de wedergeboren Nimrod) aanbaden, maar ook Semiramis zelf als de godin van de vruchtbaarheid. In andere culturen werd zij ook Isjtar, Asjtoer en jawel, Pasen ("Astarte" is de bron van het Engelse woord "Easter") genoemd.

De oorsprong van Pasen gaat terug naar het lenteritueel dat door Semiramis werd ingesteld na de dood van Tammuz, die volgens de overlevering door een wild zwijn werd gedood. De legende zegt dat Tammuz door de tranen van zijn moeder uit de dood opstond in de vorm van een soort vegetatie die op de aarde verscheen.

Volgens de Bijbel werd in de stad Babel een toren gebouwd uit opstandigheid tegen God. Tot die tijd spraken alle mensen op aarde één enkele taal. De bouw van de toren leidde ertoe dat God, zoals beschreven in Genesis 11:7, een spraakverwarring onder de mensen teweegbracht, zodat zij niet meer verenigd konden zijn in hun valse geloof. Toen mensen vervolgens naar andere streken migreerden, namen zij hun heidense praktijken met zich mee.

Moderne tradities zoals de Paashaas en het Paasei kunnen ook terug worden gevoerd naar de praktijken die door Semiramis werden ingesteld. Vanwege hun vruchtbaarheid worden konijnen al lang geassocieerd met vruchtbaarheid en haar godin, Isjtar. De oude Babyloniërs geloofden in een fabel over een ei dat uit de hemel in de Eufraat viel en waaruit koningin Astarte (een andere naam dus voor Isjtar of Semiramis) vervolgens "uitbroedde".

De oorsprong van Pasen - Voor Christenen de dag van de opstanding
Voor Christenen vindt het Paasfeest zijn oorsprong eenvoudig in de kruisiging en de opstanding van Jezus Christus, ongeveer 2000 jaar geleden. Volgens de Evangeliën werd Jezus Christus, de ware Messias die in het Oude Testament werd beloofd, gekruisigd en ten tijde van het Joodse Pesachfeest uit de dood opgewekt. Sinds die ontzagwekkende gebeurtenis wordt deze dag herdacht door mensen die geloven dat Christus hun Messias is. Deze dag wordt vaak als een traditionele Pesachfeest gevierd. Toen het Evangelie van Christus zich onder de heidense volken verspreidde, onder mensen die de geschiedenis van de Pesachviering niet kenden, werden de heidense Paasrituelen geleidelijk opgenomen in de dag die door de Christelijke kerk de "Dag van de Opstanding" genoemd werd. Dergelijke compromissen tussen Gods geboden en wereldse geneugten zijn al zo oud als het volk Israël zelf en bestaan in onze moderne tijden nog steeds. De Amerikaanse geschiedenis leert ons bijvoorbeeld dat Pasen als een heidense feestdag werd afgewezen door de Puriteinen die het land hadden gesticht en dat deze feestdag pas na de Burgeroorlog wijd verbreid in acht werd genomen. Mensen die geïnteresseerd zijn in een Christelijke kijk op de Amerikaanse geschiedenis kunnen hierover lezen in boeken als "The Light and the Glory" (oftewel "Het licht en de glorie") door Peter Marshall en David Manuel.

Lees nu verder!