Jezus' opstanding

Jezus' opstanding - Essentieel voor het Christelijke Geloof
De opstanding, of verrijzenis, van Jezus uit de dood is net zo essentieel voor het Christelijke geloof als Zijn dood aan het kruis. Paulus schrijft in zijn eerste brief aan de Korintiërs: "Het belangrijkste dat ik u heb doorgegeven, heb ik op mijn beurt ook weer ontvangen: dat Christus voor onze zonden is gestorven, zoals in de Schriften staat, dat hij is begraven en op de derde dag is opgewekt, zoals in de Schriften staat" (1 Korintiërs 15:3-4). Paulus benadrukt het belang van de opstanding met de volgende uitspraak: "En als Christus niet is opgewekt, is onze verkondiging zonder inhoud en uw geloof zinloos. Dan blijkt dat wij als getuigen van God over hem hebben gelogen, omdat we verklaard hebben dat hij Christus heeft opgewekt – want als er geen doden worden opgewekt, dan kan hij dat niet hebben gedaan." (1 Korintiërs 15:14-15)

Jezus' opstanding - Een historische gebeurtenis?
Nou, is de opstanding van Jezus uit de dood een historische gebeurtenis? De opstanding wordt niet alleen door alle vier Evangelieboeken heen verkondigd, maar ook in correspondentie die bewaard is gebleven uit de oudheid. Als deze werken de historische documenten zijn die zij beweren te zijn, dan zijn zij getuigen van een historische gebeurtenis. Volgens het "Dictum" van Aristoteles voldoen deze teksten aan de criteria voor werkelijk historische documenten. Maar omdat deze werken bovennatuurlijke gebeurtenissen beschrijven, heeft de wereldse samenleving moeite om ze te erkennen als geldige historische documenten. Hoe kunnen deze verslagen dan bevestigd worden? We moeten daartoe twee vragen stellen. Ten eerste: worden deze literaire teksten in diskrediet gebracht door hun schrijvers, of verkrijgen zij juist meer geloofwaardigheid door het getuigenis van die schrijvers? Ten tweede: komen deze verslagen overeen met de aanvaarde, gezaghebbende historische teksten?

Jezus' opstanding - Het getuigenis van de discipelen
Het getuigenis, en het geloof, van de mensen die geloofden in de opstanding van Jezus (en vandaag de dag bekend staan als de "discipelen" van Christus) werd op de proef gesteld door de ongelovige wereld. Met uitzondering van Johannes werd elk van deze mannen ter dood gebracht. Hun dood was uitzonderlijk pijnlijk en genadeloos. Datzelfde gold voor hun levens, omdat deze mannen door de goddeloze samenleving werden vervolgd en veel leed ondervonden omwille van het Evangelie, dat zij liefhadden en preekten. Paulus beschrijft dit in zijn tweede brief aan de Korintiërs: "Door de Joden ben ik vijfmaal met veertig min één zweepslagen gestraft, ik ben driemaal met stokslagen gestraft, ik ben eenmaal met stenen bekogeld en heb driemaal schipbreuk geleden. Eén keer heb ik een heel etmaal op zee rondgedreven. Voortdurend was ik onderweg, bedreigd door rivieren, rovers, volksgenoten en vreemdelingen, in gevaar in de stad, in de woestijn, op zee en te midden van schijngelovigen. Ik heb gezwoegd en geploeterd, vaak zonder te slapen, hongerig en dorstig, vaak zonder te eten, verkleumd en zonder kleren" (2 Korintiërs 11:24-27). Paulus werd later onthoofd, na jarenlang in een Romeinse kelder te hebben geleden. Zijn dood was bij lange na niet zo wreed als die van zijn broeders, omdat Hij in tegenstelling tot de anderen een Romeins staatsburger was. Deze mensen geloofden dat de Heer hen in staat stelde om veel lijden te verdragen, want er is geen beter bewijs voor hun oprechtheid en de waarheid van hun boodschap dan hun uithoudingsvermogen en hun volharding zonder hoop op een aardse beloning. Ieder van hen had aan een dergelijke foltering en vernedering kunnen ontsnappen door eenvoudig de opstanding van Christus te ontkennen. Dit was het doel van hun folteraars. Maar niemand van hen zwichtte voor zijn vervolgers en dit is overtuigend bewijs dat elke mogelijke samenzweringstheorie van zijn kracht berooft.

Read Jezus' opstanding Page 2 Now!